Hoe is de situatie nu in Zuid-Afrika wat betreft discriminatie

We hebben contact opgenomen met een bekende van Christie die al zo’n 12 jaar in Zuid-Afrika woont; Yvonne van der Galiën. Zij heeft met haar man een kinderdorp gebouwd voor weesjes die Hiv-positief zijn.

We hebben Yvonne gevraagd hoe zij de restanten van de Apartheid nu nog ervaart in Zuid-Afrika. We geven een samenvatting van wat zij antwoordde:

Apartheid is niet meer, maar we leven nog wel met de generatie die alle pijn van afwijzing nog als littekens met zich meedraagt. 

Dit leidt ertoe dat als een blanke een confrontatie aan gaat met een zwarte het al snel niet meer als confrontatie op werk gebied wordt gezien maar als racisme. Dit is en blijft een heel gevoelig gebied en hierdoor moeten vooral de blanken daar rekening mee houden. Al zeggen velen "De apartheid is voorbij dus hou op over racisme!”, maar ze vergeten dat zij als blanken geen pijn hebben geleden en de pijn nog erg aanwezig is in alle herinneringen die de zwarten hebben.”

Yvonne gebruikt hier de namen ‘blank’ en ‘zwart’. Ze legt uit dat dit binnen het land heel normaal is. “In andere landen reageert men hier erg negatief op, maar het gekke is dat men het hier heel normaal vindt en zwarten zich met trots ‘zwart’ noemen, en niet Africa/brown/darks! Dus over het noemen van kleur maken ze hier geen probleem.

Met name bij de boeren kijken opgeleide blanken neer op de ongeschoolde zwarten, ze worden niet als gelijken gezien. Dit komt nog wel heel dichtbij Apartheid…

Verder zie je nog de gescheiden leefgebieden: de blanke wijken, de Indische wijken, de coloureds/zwarte wijken. De blanken wonen in kolossale huizen en de zwarten in zogeheten ‘ghetto’s, soms zelfs onder golfplaten daken in de buitengebieden. Dit is natuurlijk een gevolg van de Apartheid, omdat de zwarten generaties lang geen educatie hebben gekregen en zich daardoor geen betere huisvesting kunnen veroorloven.

Je ziet echter in alle landen dat culturen zich apart houden, aangezien de leefwijze anders is.

“Hier is rijkdom aan kleur gekoppeld en hopelijk zal dit in de volgende generatie minder worden en uiteindelijk zal men in eenheid samen leven.

Maar we hebben nog een lange weg te gaan met veel geduld en medeleven.”

Alleen omdat de Apartheid is afgeschaft betekent dat nog niet meteen dat alles prima en gelijk is. De zwarte bevolking heeft nog minstens twee generaties nodig om te herstellen. De ouders van jonge kinderen nu moeten genoeg geld verdienen om hun kinderen een opleiding te geven. Die kinderen zullen het verschil gaan maken.

Je ziet ook een groot kleurverschil qua kerken. Dat heeft echter niet met de kleur te maken, maar met de manier waarop je kerkt. Bijvoorbeeld in Nederland zal een streng gereformeerd Christen zich ook niet thuis voelen in een fanatieke Pinkstergemeente. Zwarten willen graag de gehele morgen en de middag een kerkdienst houden, maar de blanken willen niet de hele dag in de kerk zitten. Hierdoor worden christenen vaak vals bekritiseerd dat ze nog racistisch zijn, maar dit heeft niks met Apartheid te maken.

Helaas door een te snelle overgang willen maken gaat Zuid-Afrika kapot. Omdat het nu ‘mag’ worden onopgeleide zwarten op posities geplaatst waarbij je absoluut een opleiding gehad moet hebben. Dus helaas door een te snelle omslag te willen is dit nu ten koste gegaan van het land en leiden hierdoor velen.

“Somige zwarten zeggen zelfs," apartheid was niet goed maar de regering was wel veel beter georganiseerd, jammer dat alles nu niet meer goed gaat"”

“Dus... Ja en nee, apartheid is niet meer maar doordat alle mensen die nu nog leven er in hebben geleefd, speelt het nog door in de herinneringen en gevoelens. Dus is het nog een zeer gevoelig en teer onderwerp.”